در مورخه 26 ارديبهشت در سالن معاونت بهداشتي دانشگاه، كنفرانس سنتوريوم Sanatorium  به منظور تبيين رويكرد اجتماعي سلامت در برخورد با بيماري هاي مزمن (واگير و غير واگير) و عوامل تهديد كننده سلامت  برگزار گرديد. دكتر لشكرارا ابتدا تعريف و سابقه سنتوريوم (آسايشگاه) را با تاكيد بر آسايشگاه مسلولين و سپس تاريخچه بيماري سل و سياست گذاري هاي جهاني در طي سده اخير در رابطه با پيشگيري و درمان اين بيماري را بيان نمود. به گفته وي تحول اساسي در برخورد با اين بيماري ، پس از كشف داروي استرپتومايسين در سال 1943 به عمل آمد. بروز بيماري ايدز باعث تغيير فراواني و افزايش سريع تعداد بيماران در دهه 80 و 90 ميلادي گرديد. از سال 1993 ميلادي سازمان جهاني بهداشت اجراي استراتژي DOTS را به عنوان موثرترين و بهترين روش كنترل بيماري سل مطرح نمود. با اين وجود، بروز بيماران سل مقاوم تهديد هميشگي كنترل بيماري سل خواهد بود.
سپس به مقاومت ميكروب ها از جمله ميكروب بيماري سل به انتي بيوتيك ها به عنوان مهمترين عامل مرگ و مير در جهان در سال هاي آينده اشاره گرديد.  
نياز به بستري و نگهداري دراز مدت بيماران در عصر حاضر و براي بيماري هاي غير واگير نيز به مراتب بيشتر از قبل احساس مي شود. افراد دچار آلزايمر، افراد دچار بيماري هاي رواني، افراد دچار عوارض دراز مدت بيماري ديابت بخصوص عوارض فلبي عروقي، كليوي و چشمي كه به صورت نارسايي قلبي، فلج اندام ها، نارسايي كليه، كم بينايي و نابينايي، قطع عضو خود را نشان ميدهد و نياز به مراقبت و نگهداري و درمان دراز مدت خواهند داشت. در واقع ضمن تلاش فراوان براي پيشگيري از ديابت و عوارض آن، بايد برنامه اي براي مراقبت و نگهداري دراز مدت اين عوارض داشته باشيم كه به جز با تلاش و همت عمومي، و مشاركت مردم و رويكرد اجتماعي به سلامت از عهده آن برنخواهيم امد